Drakensbergen, vetkoek en slaggaten.

Lieve allemaal,

Inmiddels zijn wij al een heel eind op de terugreis. Wij zijn al aangekomen in Harrismith en daar hebben wij ook weer toegang tot BVN televisie.
Maar eerst terug naar waar wij waren gebleven en dat was bij de Sani pass in de zuidelijke Drakensbergen. Wij zijn met totaal 9 mensen plus chauffeurs in 2 Toyota's fourwheel drives naar boven gegan. Onze chauffeur/gids was Ian, een oudere “ Afrikaner boer”, die blij was met het feit dat hij nu eens niet de oudste in de auto was.....
De weg was ongeveer 500 meter prima maar al ras veranderde dat in heel veel stenen en uiteindelijk was fourwheel drive pure noodzaak, al zou ik mijn auto er nooit aan wagen!
Eén van de watervallen had de naam: eeuwig leven. Volgens de Zulu traditie moest je daar elke dag van drinken om dat te bereiken, maar wel ter plaatse! De laatste haarspeldbochten hadden een naam als “reverse-bend” (die bocht kon je alleen in twee keer halen en dan in de achteruit met de achterkant van de auto bengelend boven de afgrond), of “ice-bend” (daar loopt in de winter water over dat bevriest) en afhankelijk of je naar boven of beneden gaat de “good-luck” of “bad-luck-bend” ( je bent er bijna ! of je begint net!).
Zowel heen als terug gingen wij “door” de wolken heen. Dus bij de haarspeldbochten was het grijs, ook de hoogste pub met bier en warme chocomel had alleen grijze mist in de aanbieding. Maar gelukkig klaarde het “boven”, dus in Lesotho, heel snel weer op en werd het weer heet. Blijkbaar zijn alle wegen in Lesotho van het kaliber “steen en nog meer steen” want ook naar de pas naar Zwartberg was het meter voor meter verder kruipen in voor liefhebbers: “low gear”, dus met extra trekkracht!
Maar wij hebben genoten, ik was er na thuiskomst nog stil van. Onderweg kregen wij nog een verlate oliebol. Die heet hier “vetkoek”. Hij smaakte op zich prima maar ik miste wel de rozijnen.
Wij zagen dus veel stenen maar gelukkig ook prachtige vergezichten in dit immense bergmassief en veel herders en schapen. Want door de vegetatie is het gewas prima voer voor schapen en geiten. De schapen worden door de struiken van binnenuit gekruid! En schapen houdt men in grote getale. De “mohair”-wol is één van de grootste export producten van dit koninkrijk. Vreemd, maar er is niet eens een dekenfariek in het land, het is dus als vanouds exporteren van grondstoffen en importeren van het eindprodukt “deken”. Want letterlijk iedereen heeft voor de kou een deken omgeslagen.
Een tweede groot export produkt is de 'witte steenkool'. Door het vele water is er een prima hoeveelheid stroom te winnen en te verkopen aan Zuid Afrika. Iedere maand gaat het om een bedrag van 2 miljoen euro's!
We sloten Lesotho af met een bezoek aan een lokale vrouw. Eigenlijk is de hut haar 'office', zij bakt heerlijk brood, kookt eten en ze brouwt lokaal bier van sorghum (zuur en niet-gekoeld) voor de schapenscheerders en herders. Ieder pilsje wint het van dit 'bier'. Haar huis/thuis staat elders maar hier verdient zij haar kostje.
Van verre kan men zien wat er te koop is door de vlag: wit betekent alleen brood (maar wel lekker vers én warm), groen betekent: er is ook groente, en rood (zeldzaam) er is ook vlees! Nota bene: bier is er altijd!
Na deze bezoek van Lesotho reed Nelly door naar de noordelijke Drakensbergen. Onderweg merkten wij de overeenkomst en verschillen tussen kippen, geiten en koeien.
De overeenkomst is dat zij allemaal over straat lopen en oversteken... En dan nu de verschillen: kippen lopen snel en draaien om, geiten lopen ook sneller maar lopen door en koeien trekken zich nergens wat van aan. Naast de beesten op de weg speelt ook nog mee de toestand van de weg. Veelal zijn de wegen in Zuid Afrika goed maar pas op voor de zogenaamde “potholes” of zoals zij in het Afrikaans heten: “slaggaten”.

Wij zijn verder gereisd naar Amphitheatre backpackers lodge. We hadden een kamer met prachtig uitzicht over de Drakensbergen.
Zowel naar links als rechts alleen maar bergkam. Indrukwekkend en heerlijk bij een koel glas bier en dat heet hier Castle. Vanuit deze plek hebben de eerste dag wij zelf rondgereden en zijn wij op excursie voor de tweede keer naar Lesotho geweest. Bij deze lagere pas was men begonnen met “upgrading”. Aangezien er een grote wandeling in de bergen was gepland ben ik achter gebleven. Na korte tijd kreeg ik gezelschap van 5 kinderen. En met het meisje uit grade 7 kon ik wat Engels praten. Daarna hebben zij een lokaal spelletje gespeeld met kleine kiezeltjes: “diketo”. Een steentje met de rechterhand opgooien en daarna met dezelfde hand vangen maar tegelijkertijd ook steentjes uit de pot schuiven. De tweede keer ook weer vangen maar dan met je hand naar binnen gedraaid. Daar moet je dus supersnel en heel behendig voor zijn......
Tot slot zijn we bij een vrouwelijke “sangoma” op bezoek geweest: een traditional healer, die veel met lokale kruiden of “muti“ werkt. Als je haar opzoekt, vertel je niet je klachten, maar gaat ze bij de voorouders “op bezoek” om te vragen wat er met jou aan de hand is.
Onderweg naar Harrismith zijn we het naar het Royal Natal Park gereden om het beroemde Amphitheatre van heel dichtbij te bekijken: en we hadden zo'n geluk: de wolken verdwenen en het stond helemaal in het zonlicht: stil en ademloos stonden we te genieten.
Nog een paar daagjes en dan stappen we vrijdag rond middernacht weer op het vliegtuig in Johannesburg naar Amsterdam.
Veel laatste zonnige groetjes van ons, Theo en Nelly.