Via Sukkelaar en Amsterdam naar Swaziland

Lieve allemaal, bijgaand onze eerste ´belevenissen´.

De wekker loopt op woensdag 24 april heel vroeg af nl. om 5 uur in de ochtend. Met Vera en Sander reizen we naar Schiphol.

Wij vliegen rechtstreeks met de “blauwe vogel” van KLM naar Johannesburg oftewel Jo´bug.
Het is alweer donker als wij uitstappen, maar alle bagage is er gelukkig en wij worden al snel toegezwaaid door onze ophalers. In een heel klein autootje gaan wij dan naar Soweto ( South West townships) en wel naar 'Mama Lolo's guesthouse'. Moe en voldaan vallen wij in slaap, het is een lange dag geweest, zullen wij maar zeggen.

De volgende dag maken wij een rondtoer door Soweto, dat stuk van de stad willen wij ook wel eens zien, wij zitten blijkbaar in het deel ´Diepkloof Extension´. Gekscherend ook wel `Diepkloof Expensive´ genoemd. Er is hier geen sprake van roestige optreksels/shacks, krotten van karton, er staan veel alleenstaande huizen met maar liefst twee garages.
Wat blijkt, toch dichtbij staan de ´hostels´ voor de veelal buitenlandse werkers in de toenmalige goudmijnen van Jo´burg. Inmiddels liggen de actieve goudmijnen buiten de stad. Er leefden in het begin alleen mannen in deze hostels, wel 14 man in 1 kamer. En dan te bedenken dat er geen toilet, geen douche of water en geen elektriciteit was!. Alleen bestemd en toegankelijk voor mannen.
Voor de Zuidafrikaanse families bouwde men zgn.´match box houses´. Het verwijst naar lucifer-doosjes. Gewoon (te) klein dus en dat is de harde waarheid.
In een ander deel van Soweto staan de armoedige krotten er nog. Wij waren bij een vrouw in het ´krottengedeelte´, woning/krot , ook wel “shack” genoemd, met golfplaten dak en kartonnen binnenkant, 2 kamers, WC buiten, kraan in de tuin, keuken in de kamer. Zij woont daar met 3 schoolgaande kinderen, in de nacht matrassen op de grond en slapen maar.
Ik, Theo, mocht er meteen bij komen wonen. Zelfs met handicap, en een langdurig huwelijk met Nelly: ´NO PROBLEM´. Op de open plek staan wat kraampjes waar je eten kunt kopen en ook een volledig uitgebrande KFC (= Kentucky Fried Chicken oftewel de lokale McDonalds). Het afgelopen weekend hebben de mensen uit de shacks geprotesteerd tegen de abominabele slechte woonomstandigheden en uit woede tegen de gemeente werd de KFC aangestoken en afgebrand.
Verder rijden we langs de 'beroemde' Orlando koeltorens waar tussenin je kunt ´bungee-jumpen´. Dan naar het winkelcentrum om een lokaal SIM-kaartje te halen. Door naar de beroemde kerk in Soweto, de ´Regina Mundi´, een ontmoetingsplek voor de vrijheidsstijders tijdens de apartheid, maar zelfs hier waren ze niet altijd veilig, getuige de kogelgaten in het plafond. Indrukwekkend zijn de nieuwe glas-in-lood ramen met o.a. Hector Pieterson en Nelson Mandela. Zowel de kerk als de koeltorens waren nog te zien in de Nederlandse ´Wie is de mol ?´-uitzending van het afgelopen seizoen.
Op pad naar de ´enige straat in de wereld´ met twee bewoners die een Nobelprijs voor de Vrede kregen, en wel de straat waar Nelson Mandela en Bisschop Desmond Tutu hebben gewoond..
Tot slot die dag het museum voor Hector Pieterson. Ja ook ik dacht: wat een rare (blanke) naam. Maar hij was wel degelijk zwart van huidskleur. Zijn ouders heetten oorspronkelijk Pitso en hebben hun naam veranderd naar Pieterson i.v.m. de apartheid. Hector is in 1976 dertien jaar oud en wordt dan dood geschoten door de politie omdat hij, samen met honderden scholieren, protesteert tegen het Afrikaans als instructie taal op school. De toenmalige blanke regering vond dat het Afrikaans belangrijk was voor het contact tussen zwarte en blanke mensen en verplichtte daartoe het gebruik op de scholen. Echter de mensen zelf waren het daar niet mee eens: scholieren moesten opeens hun examens in een taal doen die ze niet beheersten...Het museum zal ik niet snel vergeten, want ik maakte me daar toch een val, gelukkig niet op mijn hoofd, en een paar dagen later is ook de pijn in het onderbeen weer grotendeels weg en gelukkig niets gebroken.

De volgende dag vertelt Mama Lolo in de auto nog over de absurditeit van die maatregel: zijzelf was in die tijd werkzaam als leerkracht en sprak amper Afrikaans. Zij werd wel geacht om les te geven in het Afrikaans, want dat bedacht de regering in 1976.

De volgende dag rijden we langs het beroemde voetbalstadion (WK finale 2010) en gaan naar het Apartheidsmuseum in Soweto. Nog een dagje met veel apartheidsverhalen, de geschiedenis van Nelson Mandela, Bloedrivier, Anglo-Boer War enz.

Zaterdag halen wij de huurauto op bij de luchthaven en gaan op weg naar Swaziland, toch zo´n 400 km. rijden voor Nelly. Want Theo rijdt niet meer ook al was dat ooit zijn grote liefhebberij.
Wij hebben geluk en rijden opnieuw in een Toyota Corolla. De vorige keer met Karien erbij hadden wij die harder nodig maar ook nu geldt: een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Kortom wij rijden weer luxe.
Na de afslagen ´Sukkelaar´ en ´Kippen´ rijden wij via Amsterdam naar Swaziland. Voor het thuisfront hebben wij dit Amsterdam op de gevoelige plaat vastgelegd en wij hebben er zelfs nog gewandeld en Johnny´s Liquor shop bezocht om 2 flessen wijn te scoren. Het city centre van dit plaatsje Amsterdam is wel 1 straat groot en het `Hallelujah` schalt live en te hard versterkt over straat. Door via Amsterdam te reizen, komen wij bij een andere grensovergang uit en daar is het heel rustig. Na 10 minuten i.p.v. 3 kwartier rijden wij met alle stempels in Swaziland. Er zit een pickup/bakkie voor ons en in de laadbak staan ongeveer 15 jongens te ´joelen en juichen´ als Nelly een foto van ze maakt.

Opnieuw op weg naar Malandela´s Bed and Breakfast: een vertrouwd adres in de Malkerns Valley. Wij krijgen weer de ´purple room´ en slapen als rozen.

De zondag naar het Mlilwane Wildpark met antilopen, veel zebra´s, gnoes, wrattenzwijnen en een gevaarlijke krokodil onder het terras van het restaurant. Wij hebben het weer overleefd en na een heerlijke quiche gegeten te hebben, gaan we lekker lezen en slapen in ons “slangen en ladderbed”: bewerkt hoofdeinde van ons bed!

Op maandag staat een bezoek aan de glasfabriek Ngwenya op het programma plus een bezoekje aan de hoofdstad Mbabane. Dus eerst een glazen olifant gescoord en ook de worteltjestaart in het bijbehorende restaurant smaakt weer heerlijk. In de hoofdstad Mbabane genieten we van de combinatie Afrikaanse markt en busstation, gewoon een lust voor het oog (van de camera!) Woensdag, Koninginnedag, we zijn een week op pad en alweer een zonnetje, al kwam het wat later en lekker 24 graden, wat is de 'herfst' hier toch aangenaam.

Vandaag bij de kaarsenmakers geweest (de beroemde Swazi candles) en in de botanische tuin gewandeld en tot slot naar het Kunst centrum geweest.
Morgen is er de 'public holiday' van 1 mei en dan gaan we op pad naar Zuid Afrika en kijken of onze kleindochter Julia al veel is gegroeid en ons nog kent?!
Groeten en tot dan, Theo en Nelly.